Tijdens verschillende performances uit zijn beginperiode probeert Jan Fabre zich in te schrijven in de kunstgeschiedenis, denkt hij kritisch na over het kunstwerk als verkoopbaar product, levert hij kritiek op de geldende wetten van de kunstwereld, of kaart hij de dubbelzinnige positie die geld inneemt binnen onze maatschappij aan. Tijdens zijn allereerste performance draait Fabre, als reactie op de Academie, zelfgeschilderde, klassieke schilderijen ondersteboven en bekladt ze met de tekst ‘Je moet alles serieus nemen, maar niet tragisch’.

Wanneer Jan Fabre in de loop van Money Performance het entreegeld verscheurt, opeet en ten slotte verbrandt, bestormt het publiek furieus het podium. Ook The Rea(dy)make of the Money Performance, waarin de kunstenaar een tentoonstelling maakt met het geïnde geld, rondloopt in een pak gemaakt van geld en vervolgens het resterende geld in eigen zak steekt, wordt door het publiek niet gesmaakt.

Tijdens de vernissage van hun tentoonstelling The Essential Multiple vroegen Jan Fabre en Erik Vermeulen inkomgeld. Het bonnetje werd ondertekend, vastgeniet en teruggeven als multiple van de kunstenaars. Jan Fabre loopt tijdens de opening van een tentoonstelling in Turnhout rond met een zak op zijn hoofd met de boodschap ‘Koop bij Jan Fabre’.

Ook tijdens zijn verblijf in de Verenigde Staten bespeelt Jan Fabre dezelfde thema’s. Tijdens After Art onderzoekt hij wat het betekent om een jonge kunstenaar te zijn op een openbaar platform. Voor The Killing of J.F.K. schiet hij op een dollarmunt met de beeltenis van Kennedy. De Creative Hitler Act verkent de rol van de kunstenaar als dictator, die als alleenheerser bepaalt welke taal hij gebruikt. De relatie tussen kunstenaar en kunstcriticus wordt aangekaart in Art as a Gamble, Gamble as an Art.  Wanneer Fabre de positie van de criticus in de kunstwereld in vraag stelt door filosoof Lars A. Mogensen symbolisch met kunstattributen te martelen, haalt iemand uit het publiek de politie erbij.  Op Park Avenue in New York probeert Jan Fabre samen met de bevriende kunstenaar Anson Seeno aan voorbijgangers tekeningen op dollarbiljetjes en zakjes zout te verkopen als beeldende kunst. Wanneer het idee om kunstcritici als een soort Russische roulette op de kunstenaar te laten schieten door de organisator wordt geweigerd, maakt Fabre als reactie hierop It's Kill or Cure.