M HKA Ensembles

Artikel, 00:42:39.

Collection: Courtesy of Argos, Brussels .

De Kleuren van de Geest, uit 1997, was de laatste film die Cornelis maakte. De film, geïnspireerd door de tentoonstelling Trance Dance in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen die datzelfde jaar plaatsvond, kijkt via het fenomeen van elektronische dansmuziekcultuur naar de sociale en spirituele rol van de zelf-geïnduceerde trance van historische 'esoterische' volksculturen. Cornelis richt zich eerst op Europese schilderijen waarop pleziertuinen staan afgebeeld, vol met grote groepen mensen die zich overgeven aan de vurigheid van de Moorse dans. Dan keert zijn camera naar de Gnawa, een eeuwenoude cultuur die in bepaalde streken van het huidige Marokko nog steeds bestaat. Tijdens nachten van gemeenschappelijke religieuze viering wordt aanhoudend ritmische muziek gespeeld en poëzie voorgedragen, die samen de toon zetten voor extatisch wervelende dansen. Die laatste  leiden tot een toestand van spirituele trance en doorgaans is er ook een helderziende aanwezig die vertelt welke kleuren en gevoelens hij tijdens zulke bewustzijnstoestanden in de geesten van de deelnemers kan zien.

De film is doorspekt met tal van korte clips van dansende mensen op raveparties, waarbij Cornelis verbanden legt tussen die twee vormen van collectief dansen op ritmische muziek – inclusief de daaruit voortvloeiende veranderde bewustzijnstoestanden. De Kleuren van de Geest vertelt ons dat het verlangen naar zo'n lichamelijke overgave een intrinsiek aspect is van de menselijke natuur.