M HKA Ensembles

In 1969 schijft Samaras het scenario voor de 16 mm-kleurenfilm Self waar hij ook de regisseur van is en de hoofdrol in speelt. Hij werkt samen met Kim Levin die verantwoordelijk is voor de fotografie en de montage. Zoals de titel doet vermoeden, is het onderwerp van Samaras’ film zijn zelf, een thema dat hem op verschillende manieren heeft opgeslorpt sinds het begin van zijn artistieke loopbaan. De artiest zelf, evenals de theoretici die geprobeerd hebben om zijn werk te interpreteren, merken beiden op dat Samaras’ obsessie met zijn zelf, zijn beeld en zijn lichaam verder gaat dan het concept van narcisme en grenst aan het domein van zelfonderzoek. Deze “psychoanalytische” interpretatie van zijn werk is overduidelijk aanwezig in de film Self, waarin de artiest, naast andere dingen, foto’s van zijn familieleden eet, zijn werken vernielt of alfabetpasta doorslikt waarvan de letters het woord ‘self’ vormen. Self zit vol autobiografische verwijzingen. Kim Levin heeft het omschreven als Samaras’ autobiografie of dat van zijn kunst. Hoewel het de eerste keer is dat Samaras de camera gebruikt, zijn vele elementen en beelden die de film maken niet nieuw. De objecten die verschijnen, de close-ups die focussen op delen van zijn lichaam en de focus van de camera op specifieke details leveren beelden op die vertrouwd aanvoelen voor diegenen die zijn werk tot dan gevolgd hebben. Bovendien krijgt de artiest de kans om geluid te gebruiken. Hij stopt de film vol songs en geluiden die vaak autobiografische referenties zijn en aldus het expressieve karakter van de film versterken. Iets later in hetzelfde jaar ontdekt Samaras de polaroidcamera en begint hij aan de creatie van zijn beroemde Autopolaroids waarin we gelijkaardige principes en ideeën kunnen ontdekken als die uit de film Self. De film ging in augustus 1969 in première in het Museum of Modern Art in New York.