M HKA Ensembles

Video, 32 sec.

Collection: Courtesy Mai 36 Gallery, Zürich.

Vertrekkend vanuit tekeningen, gebruikt Matt Mullican (°1951) al drie decennia lang de meest uiteenlopende media om te onderzoeken hoe we de wereld rondom ons waarnemen en om aan te tonen dat de realiteit een constructie van onze verbeelding is. Mullican creëert zijn eigen universum van tekens en symbolen om zijn intuïtieve en subjectieve kijk op de wereld weer te geven. Zijn tekeningen van stokmannetjes, verwikkeld in alle mogelijke activiteiten en vergezeld van een verklarend onderschrift, vormen een belangrijk onderdeel van dit onderzoek.

Met deze tekeningen brengt de kunstenaar al sinds de jaren ’70 een imaginair individu tot leven. In een getekende studio tracht hij te bewijzen dat de getekende figuur Glen(n) echt is en in staat is pijn te voelen. In honderden tekeningen onderzoekt hij de levenskracht van de figuur, door Glen(n) bijvoorbeeld in zijn eigen vinger te laten prikken, of door het verschil tussen leven en dood scherp te stellen met een dood stokmannetje naast Gle(n) in de kamer. Als ultiem bewijs van Glen(n)’s autonomie beweert Mullican niet te weten of zijn naam met enkele of dubbele n moet worden geschreven.

Met Dying Stick Figure keert de kunstenaar op een simpele, maar overweldigende manier terug naar zijn iconisch stokmannetje uit de jaren 70. De animatie toont een figuur die wankelt, door de knieën gaat, op de grond neervalt en tenslotte bewegingsloos, dood blijft liggen. De kinderlijke eenvoud en tegelijk grote zeggingskracht herinnert aan de allervroegste animaties van Émile Cohl, die omstreeks 1908 de eerste tekenfilms creëerde, met toen al een stokfiguurtje in de hoofdrol. Door de figuur te animeren, wordt een onderschrift hier overbodig gemaakt. Opvallend hoe zo’n eenvoudige representatie op zo’n overtuigende manier de vluchtigheid van het leven en de onontkoombaarheid van de dood kan overbrengen.