Self-Portrait as a Corpse
2020
Andere, 112 x 160 x 25 cm.
Materials: collage on transparent film; lightbox
Collection: Courtesy of the artist.
°1959, works and lives in Antwerp (BE).
Philip Huyghe (°1959, Ieper) woont en werkt in Antwerpen. Zijn oeuvre balanceert tussen komedie en cult, tussen realiteit en surrealisme. Huyghe maakt installaties, foto's, video's, lichtbakken, tekeningen, objecten en sculpturen, waarin hij vaak verwijst naar een burgerlijke omgeving. Zijn werk is kritisch intens en entertaint ons met een illusie – een zeldzame combinatie in een kunstwerk. Het werk van Huyghe spreekt ons direct aan door zijn herkenbaarheid en vaak grappige ondertoon, wat er ons toe aanzet de geheimen ervan te ontwarren.
Huyghe studeerde aan het KASK in Gent, de Staedelschule in Frankfurt am Main, en de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Hij stelde zowel in Europa als in de VS tentoon, met expo's in het M HKA (Antwerpen), Künstlerhaus Bethanien (Berlijn), Corcoran Gallery of Art (Washington, D.C.), en op ARCOmadrid. Van 2009 tot 2015 was hij onderzoeker aan de Ugent/HoGent, waar hij in 2015 ook een doctoraat in de kunsten behaalde. Philip Huyghe is de oprichter van AAIR, een internationaal programma voor onderzoek en kunstenaars in residentie.
Reeds vroeg in zijn carrière realiseerde Philip Huyghe collages met transparant materiaal (kleurkopie op acetaat). Kunstenaars die werken met collagetechnieken zijn monteurs van citaten, of zoals Claude Lévi-Strauss het stelt in La Pensée sauvage: "bricoleurs". Bricolage is voor Lévi-Strauss, primitieve mythe-maken: wat wordt gedomineerd door bricolage is een parallelle orde van denken. Kunstenaars zijn tegelijk bricoleurs en ingenieurs. Het begrip "nieuwe primitief" staat voor een huwelijk tussen beelden van de rede en het ritueel, van beschaafden en primitieven, van concept en intuïtie. Deze tegenstellingen zijn nog zichtbaar bij de collagetechniek.
Onlangs, na verschillende omzwervingen in andere media is er bij Philip Huyghe een hernieuwde interesse ontstaan in deze collage techniek. Voor het eerst worden de transparanten nu ook op lichtkasten gepresenteerd, die door het gebruik ook zelf een functie krijgen in het werk (de vliegen in het werk Selfportrait as a Corpse bevinden zich ook op de plexi kap van het werk waardoor ze als een extra laag functioneren en de kap niet louter beschermend werkt). In de nieuwe werken brengt Philip Huyghe gevonden beelden, (eigen) archief en gemaakte elementen samen in een ruimte die wordt bepaald door gerasterde structuren. Hij verwerkt deze in collages tot open verhalen die verwijzen naar persoonlijke reflecties en universele beschouwingen die letterlijk worden samengebracht in transparante lagen die op elkaar inwerken.
Zowel The Mystic Marriage als Selfportrait as a Corpse zijn constructies opgebouwd binnen verschillende zones. Beide verwijzen naar een ruimte die ontstaat door het imiteren van een ritueel of een conditie. Enerzijds is Selfportrait as a Corpse een onderzoek van de (tussen) ruimte die ontstaat wanneer iemand zich voor dood houdt of schijndood is. De foto van Hippolyte Bayard (Zelfportret als Lijk, 1840) is meteen ook de eerste geënsceneerde foto in de geschiedenis, waarbij de kunstenaar zijn eigen dood speelt. Een lijk dat er misschien wel en misschien ook niet is. Bij het werk The Mystic Marriage is het huwelijk niet geconsumeerd en blijft de verbintenis mystiek, ze voltrekt zich enkel in het hoofd van de beschouwer, die de verschillende onderdelen van de collage met elkaar probeert te verbinden en waardoor het (mystieke) huwelijk zich voltrekt.
