Event

M HKA, Antwerpen

19 February 2016 - 29 May 2016

Kati Heck (1979, Düsseldorf) gebruikt een grote verscheidenheid aan beeldtalen om uitdrukking te geven aan haar persoonlijke belevingswereld. Door zeer uiteenlopende stijlen op één doek te combineren, hebben de schilderijen van Heck vaak wat weg van collages. Met veel zin voor humor laat Heck hyperrealistische beelden naadloos overlopen in schetsen en stilistische referenties aan de kunstgeschiedenis. Vanuit haar interesse voor het alledaagse put Heck vooral inspiratie uit haar eigen ervaringen en refereert ze met verwijzingen naar strips, films en pornografie aan de populaire cultuur. Het is niet de bedoeling dat de codes van haar voorstellingen meteen gekraakt worden. Het gaat haar in de eerste plaats om de verbeeldende kracht van het werk. “Hoe meer ik vertel, des te meer wordt het oog van de toeschouwer gedirigeerd en des te minder hij of zij kan zien.”

ZELFPORTRETTEN

In veel van haar zelfportretten kijkt Kati Heck de toeschouwer ernstig aan. Frau Heck, jetzt mal im Ernst vormt hier, zoals de titel al laat vermoeden, geen uitzondering op. Met gezwollen ogen en een blik vol spijt houdt de kunstenares een prachtig versierde doodskist in haar handen. Perfect op maat gemaakt voor de vogel op haar schouder. Een carnavaleske stoet van mensen en dieren doorbreekt de melancholische sfeer. Het idee voor Zum Teufel, Positionen! kreeg Heck in een droom. Op dit zelfportret lijkt ze gehypnotiseerd en staart ze afwezig voor zich uit. De figuratieve schilder, in de gedaante van Heck zelf, probeert vrede te sluiten met de conceptuele kunstenaar. Der herrliche Selbstbetrug gaat over de onmogelijkheid om door middel van een schilderij iets bij te leren over jezelf. In Fig.5 - Pfuiti Bergauf leunt Heck lui achterover. Een wreed ogende vogel drinkt koffie en overloopt Hecks to do-lijst.

BABYDETEKTIVCLUB

Vanuit de noodzaak voor actie en discussie richt Kati Heck in 2012 de Babydetektivclub op om alle mensen die ze bewondert samen te brengen. Omdat je natuurlijk niet alleen naar levenden, maar ook naar doden kan opkijken, krijgt ook Herman Hesse een brief om lid te worden. “To hell with all definitive ideologies! The shy, yes almost shameful ignorance is my hot spring, my deception. The sensical and the non-sensical. I came to the decision, that it is high time to open the Babydetektivclub for once and for all! Expect the unexpected, for this is no traditional club. Fear not – let us do what has to be done! NOTHING IS CERTAIN!” luidt het Babydetektivclubmanisfest. Verschillende werken verwijzen naar de club: van de foto Babydetektiv mit Sekretärin, over de grafische werken Aus dem Tagebuch eines Babydetektivs tot de installatie Babydetektivbüro en de film Der springende Punkt.

NIEUWE VRIENDEN

Een nieuwe installatie van stoffen poppen verbeeldt de kunstenaar en zijn muze. Een andere levensgrote installatie Neue Freunde (The Band) bestaat uit een gitaarspelende bruine beer, een drummende kalkoen en een marionet aan het keyboard. De rockgroep Nuevos Amigos (zoals we op het drumstel kunnen lezen) verrast het publiek met een even absurd als melancholisch optreden. Het dreigende Piece is een van de vele duiven die het werk van Heck bevolken. Ook andere dieren passeren (al dan niet in licht beschonken toestand, Tier mit Bier) te pas en te onpas de revue.

STILSTAAN

Voor groepsportretten gebruikt Kati Heck vaak haar eigen familie en vrienden. In de haast theatrale setting van haar atelier laat ze de modellen (meestal voorzien van bizarre attributen en kostuums) poseren voor de camera. Deze beelden worden vervolgens tot een schilderij verwerkt en vaak nog voorzien van absurde woorden of zinssneden. Meestal doen de personages niets, gebeurt er niets en lijken ze zich zelfs nauwelijks bewust van elkaars aanwezigheid. Muse kommt flöten... (saftiger Freund Pegasus) is gebaseerd op het werk Pegasus van Jacob Jordaens. Pegasus heeft een menselijk lichaam gekregen. Tegen een stormachtige achtergrond vervolledigen zes extatische personages het doek, één van hen schiet wortel op de voorgrond.

PORTRETTEN

Ook voor haar portretten gebruikt Kati Heck personen uit haar omgeving. Zo fascineren oudere mannen Heck omdat ze uitstekende verhalenvertellers zijn en veel hebben meegemaakt. De heldenverhalen die ze over Leon, de grootvader van galeriehouder Tim Van Laere, te horen krijgt, inspireren haar om hem te portretteren. Op O Leon staart hij rustig en wijs in de verte. De personages worden met een enorme zin voor detail weergegeven, achtergronden eerdere abstract en sommige onderdelen van de portretten worden zelfs gebeeldhouwd, zoals in Hopfen, Malz, Hermann erhalt’s.