Juan Muñoz
1953 - 2001
Geboren in Madrid (), overleden in Ibiza ().
“Ik ben een verhalenverteller. Als ik een werk maak, kun je onmiddellijk zien wat het is, het is mij nooit gelukt een abstract werk te maken.” - Juan Muñoz
Sinds het midden van de jaren tachtig begon hij met verschillende, vaak op het eerste gezicht herkenbare elementen in een ruimte te plaatsen. Deze zogeheten installaties bestaan bij Muñoz uit dwergen en andere mensachtige figuren in brons, keramiek of hout, dikwijls gecombineerd met tegelvloeren of andere elementen uit de architectuur zoals zuilen, balustraden, balkons en luiken. Al lijken de objecten die hij gebruikt herkenbaar als vertrouwde en dagelijkse dingen, we merken al snel dat ze een poëtische verandering hebben ondergaan. Het meest bekend zijn de mysterieuze figuren met een halfronde onderzijde die ons doen denken aan tuimelaars. Door het ontbreken van de benen lijken ze ergens op te wachten, in gedachten verzonken. De stilte die daar van uitgaat, is ook terug te vinden in de buiksprekerpoppen, die meermaals opduiken in Muñoz’ installaties. “Ik ben geïnteresseerd in de ongelofelijke eenzaamheid, het gewoon aanwezig zijn zonder pijn of angst. De buiksprekerpop wacht in stilte en kijkt niet naar de toeschouwer. Hij is onverschillig,” zegt Muñoz. Hij arrangeert poppen, dwergen, soldaten, marionetten en dansers op een vloer, een muur of een stellage. Hij relateert elke figuur in zijn houding, materiaal, accessoires en grootte aan zijn plaats, zijn omgeving en aan de andere elementen in zijn installatie. Als toeschouwer treed je het werk binnen en word je dus ongewild een deel van het werk. Het kijken en bekeken worden is hierbij belangrijk. Zijn werken zijn te vergelijken met decors en filmstills; er wordt een verhaal verteld, maar de toeschouwer weet niet wat ervoor of erna gebeurde. Hierdoor moeten we onze fantasie of eigen herinneringen gebruiken om het verhaal verder in te vullen.
